"روز که کهنه شد
شب در سکوت فرا می‌رسد.
شاعر کا تاراج هیاهوی روز بوده است ،
خسته به درگه شب بر روز طعنه می‌زند.
در سر خیال و مرور گذشته است.
امواج این خیال،
دیروز و هفته و ماه و سال به حال می‌شود.
خوابش نمیبرد، حالش خوش است که واژه ها،
چرخیده در سر ، شوری به پا کند.
چرخش کند قلم بر صید واژه ها.
اینگونه است که شعری به نوزادی بدل شود.
صبح که دمید و روز پرصفا رسید
نوزاد تازه تولد به قلم بالغ و آزاد می‌شود.
بله در شب"